Maria Konopnicka

 

Czym jesteś

 

Lecieć bym chciała daleko... daleko...

Gdzie z brzóz płaczących srebrne rosy cieką,

Kędy szum lasów pierś przejmuje drżeniem...

- Czym jesteś, szczęście? - Wspomnieniem?

 

Lecieć bym chciała tam, gdzie olchy rosną,

Gdzie głogi dzikie zakwitają wiosną,

Gdzie się powoje, jak baśń dziwna, plotą...

- Czym jesteś, szczęście? - Tęsknotą?

 

Lecieć bym chciała - za jasnym gdzieś zdrojem

Myśl puścić wolno, jak wody bieżące...

I widzieć tylko łan zboża i słońce...

- Czym jesteś, szczęście? - Spokojem?

 

Lecieć bym chciała, lecz nie wiem, do czego

Wyciągnąć ręce i przywrzeć płomieniem...

Idę - a za mną cień smutku dawnego...

Czym jesteś, szczęście? - Złudzeniem?

 

Lecieć bym chciała do chwilek tych jasnych,

Gdy życie, pragnień nieświadome własnych,

Jest jako blaski, co na wschodzie dnieją...

- Czym jesteś, szczęście? - Nadzieją?

 

Lecieć bym chciała... sen cichy, sen zloty

Prześnić samotna i konać z tęsknoty.

I "kocham" mówić dalekim spojrzeniem...

- Czym jesteś, szczęście? - Pragnieniem?

 

Lecieć bym chciała i nie wrócić więcej...

Raz tylko serce uderza goręcej,

A potem cisza... wszystko się prześniło...

- Czym jesteś, szczęście? - Mogiłą?