Poszukiwania

Długo poruszałam się jak dziecko we mgle, jakby obwodnicami... ale taka jest najwyraźniej moja droga.  Punktami na mapie były miejsca, o które się ocierałam. Do tej pory próbuję je układać. Obraz się zmienia :)

Przede wszystkim, należy wspomnieć, że kilka lat wcześniej, zanim rozpoczęłam moją świadomą wędrówkę... życie wyrzuciło mnie z torów. To przypominało upadek z karuzeli, po wylądowaniu i rozeznaniu w sytuacji uświadomiłam sobie, że znalazłam się na bocznicy kolejowej i nie mam pojęcia w którą stronę jechać … Poczułam się sama. Zdezorientowana. Opuszczona. Wtedy nie wiedziałam, że mam w ręku mapę, że obok mnie stoi najlepszy z przewodników – Moja Dusza. A... żeby nie trwać w bezruchu, złapałam przypadkowy pociąg. Tak trafiłam na blogi, gdzie poznałam niesamowitych ludzi, którzy są ze mną do dziś. Tam przerobiłam moją traumę. W tym czasie dużo czytałam, nadrabiałam zaległości filmowe. Zaczęłam dostrzegać piękno natury, zaczęłam ją fotografować. Zaczęłam dostawać sygnały, że nie jestem sama...

Bardzo intrygowała mnie kwestia duszy, ale nie potrafiłam niczego co do mnie przychodzi dopasować do siebie. Wielokrotnie zwracałam się w myślach do Mojej Duszy i pytałam... Gdzie jesteś? Bo że była... nie miałam wątpliwości. Zaczęłam dopytywać się intensywniej, nadawałam sygnały. Nie potrafię powiedzieć dlaczego, ale wykluczałam porwania. W pewnym momencie Moja Dusza odpowiedziała mi piosenką Bang My Head - David Guetta. I właśnie... pisząc powyższe słowa, uświadomiłam sobie wyraźnie. Ona zawsze była ze mną. Nigdy mnie nie opuściła, tylko w pewnym momencie wycofała się, odsunęła, zamilkła. Zatrzasnęła się w moim sercu, wkładając mi klucz do rąk i czekała jak obrażone dziecko... aż uświadomię sobie, jaki noszę skarb.