Ten... siedział pod drzewem, rosnącym w rejonie przystanku, z którego za chwilę miał odjechać mój autobus. Siedział... "po turecku". Wyglądał jakby czekał - tak jak pozostali, na jedyny autobus, który miał odjechać w najbliższym czasie. Siedział na trawie, blisko chodnika i mógłby się wtopić w grupę blisko stojących oczekujących, a jednak się wyróżniał... Nie wyglądem, ubrany był zwyczajnie - długie dżinsowe spodnie, koszulka polo w zbliżonym do spodni kolorze, i trampki. Pamiętam brodę, nie jakąś szczególną, w końcu zarost, sam w sobie, nie jest już dzisiaj elementem zaskoczenia.
Zaskoczeniem był fakt, że autobus nadjechał, pasażerowie wsiedli, a On - Ten Men... obserwując ze spokojem poruszenie ulicznego zamieszania, pozostał niewzruszony, tak jak siedział w swojej pozycji.
Pod lipą, na której tegorocznej wiosny, para zakochanych(?) miejskich gołębi uwiła gniazd(k)o.
Ktoś, kto tak się zasiedzi, po turecku, pod drzewem nie wsiądzie do autobusu bo on żyje tu i teraz. Piękny, szczęsny, dobry czas. Ciekawy On. Chyba bym została i zagadała.
OdpowiedzUsuńW istocie, piękny czas... tak było zapewne, wyglądał na szczęśliwego. Patrzył na mijających ludzi z nieskrywanym zainteresowaniem. W końcu, mógł wybrać bardziej ustronne miejsce, a jednak usiadł wśród ludzi.
Usuń