„Niestety, żyjemy w świecie, w którym nakręcanie skrajnych emocji zostało doprowadzone przez media, politykę
i marketing do perfekcji. Wszystko musi być „wow!”, spektakularne, ekscytujące, niesamowite!
Media społecznościowe zalewają zdjęcia nienaturalnie wyszczerzonych twarzy znanych postaci, do nieprzytomności zafascynowanych reklamowanymi przez siebie produktami, miejscami, w których akurat przebywają, potrawami, które jedzą, i w ogóle wszystkim. Z radia bombarduje nas sztucznie podkręcony na montażu, niezdrowo podekscytowany głos lektora, z tą samą swadą nakłaniający do kupienia mercedesa i gumy do majtek. W telewizji podnieta nakręconych jak bąki reklamowych dzieci sięga zenitu na widok płatków na mleku czy pasty do zębów, nie mówiąc już o papierze toaletowym. Tak, nawet srajtaśma ma wywoływać w odbiorcy dreszcz ekscytacji! Popularne filmy, seriale, piosenki i programy bez przerwy wmawiają nam, że życie powinno być pełne „pasji” – w pracy, miłości, sporcie czy seksie. Ma się dziać dużo, mocno i szybko. Jak biegać, to maratony, jak kochać, to do bólu, a jak pracować, to tylko na wielki sukces – grzmią wszelkiej maści trenerzy motywacyjni, coachowie i ludzie sukcesu.
i marketing do perfekcji. Wszystko musi być „wow!”, spektakularne, ekscytujące, niesamowite!
Media społecznościowe zalewają zdjęcia nienaturalnie wyszczerzonych twarzy znanych postaci, do nieprzytomności zafascynowanych reklamowanymi przez siebie produktami, miejscami, w których akurat przebywają, potrawami, które jedzą, i w ogóle wszystkim. Z radia bombarduje nas sztucznie podkręcony na montażu, niezdrowo podekscytowany głos lektora, z tą samą swadą nakłaniający do kupienia mercedesa i gumy do majtek. W telewizji podnieta nakręconych jak bąki reklamowych dzieci sięga zenitu na widok płatków na mleku czy pasty do zębów, nie mówiąc już o papierze toaletowym. Tak, nawet srajtaśma ma wywoływać w odbiorcy dreszcz ekscytacji! Popularne filmy, seriale, piosenki i programy bez przerwy wmawiają nam, że życie powinno być pełne „pasji” – w pracy, miłości, sporcie czy seksie. Ma się dziać dużo, mocno i szybko. Jak biegać, to maratony, jak kochać, to do bólu, a jak pracować, to tylko na wielki sukces – grzmią wszelkiej maści trenerzy motywacyjni, coachowie i ludzie sukcesu.
Niektóre z nas dobiją czterdziestki czy pięćdziesiątki, zanim wyhamują i połapią się, że to manipulacja, która służy tylko temu, by nabijać kabzę wielkim korporacjom wciskającym nam swoje kity. I nikt nie zwróci nam lat zmarnowanych na uganianie się za mocnymi wrażeniami, które nigdy nie przyniosą poczucia trwałego zaspokojenia. Wywikłanie się z tego błędnego koła jest jednym z pięknych zadań, jakie stawia przed nami joga.
W miarę praktyki okazuje się bowiem, że łagodnie, delikatnie, nudnawo, niespiesznie, przewidywalnie, powtarzalnie, cicho, introwertycznie, kameralnie jest... po prostu dobrze. W tym szaleństwie joga szepcze cichutko: „Daj spokój, odetchnij, przeciągnij się, wcale nie musisz, posiedź w ciszy”.
Fragment pochodzi z książki Pauliny Młynarskiej „ Moja lewa joga”
