Łączymy z sobą dwoje ludzi, którzy nigdy dotąd nie byli połączeni. Czasem przypomina to tę pierwszą próbę sprzężenia balonu na wodór z balonem na ogrzane powietrze: lepsza katastrofa i pożoga czy pożoga i katastrofa?
Ale czasem to się sprawdza i powstaje coś nowego i świat ulega zmianie.
Może się to skończyć katastrofą i pożogą – lub pożogą i katastrofą.
Ale czasem powstaje coś nowego, i wtedy świat ulega zmianie.
Potem, w którymś momencie, wcześniej lub później, z tego czy innego powodu, jedno zostaje drugiemu odjęte.
A to co zostało odjęte, ma wyższą wartość niż suma tego, co było wcześniej.

To może nie być możliwe w matematyce; ale jest możliwe w uczuciach.

 

Julian Barnes, Wymiary życia

Miłość jest tworzeniem w materii ulotnej. Pracą w płomieniach. Konstrukcją, która trwa tak długo tylko, jak długo ją wznosimy. Czynnością, która - podobnie jak całe nasze istnienie - czasem wydaje się nam samym absurdalna, a jednak trudno jej poniechać, nie sposób oderwać się od niej, póki dany jest nam ten dwoisty akt,
w którym miłość i istnienie warunkują się wzajemnie. W miłości wyglądamy na stworzenia szalone. Bo czyż można znaleźć przychylniejsze słowo dla określenia pogoni za celem, który bezustannie umyka? Wnikanie, kochanie, istnienie są stanami, które spełniają się w ruchu, w czynieniu, a gdy określić je możemy jako czynności dokonane, to znak, że znikły. Póki trwają, nie ma w nich niczego, co można by posiąść, czego można być pewnym. Trzeba zadowalać się wysiłkiem, zdobywaniem, trwać w napięciu, próbować sprostać. Jak gdyby ważny był tylko ruch, tworzenie niczego nie stwarzające, lecz utrzymujące nas w stanie wibrującej przemiany.

 

Jolanta Brach-Czaina, Szczeliny istnienia

Z tęsknoty. Kujawiak 

 

Słyszę, że jesteś tu 

Czuję cię blisko 

Czy pozwolisz mi zobaczyć swoją czułą twarz? 

Brak mi spojrzenia twych oczu 

Tęsknię za barwą, melodią twoich słów 

Czekam z nadzieją na noc, na sen 

By w nim móc przytulić cię znów 

a ty od lat nie przychodzisz 

 

Czy nie chcesz bym pytała cię jak tam jest?

 Maria Konopnicka

 

Czym jesteś

 

Lecieć bym chciała daleko... daleko...

Gdzie z brzóz płaczących srebrne rosy cieką,

Kędy szum lasów pierś przejmuje drżeniem...

- Czym jesteś, szczęście? - Wspomnieniem?

 

Lecieć bym chciała tam, gdzie olchy rosną,

Gdzie głogi dzikie zakwitają wiosną,

Gdzie się powoje, jak baśń dziwna, plotą...

- Czym jesteś, szczęście? - Tęsknotą?

 

Lecieć bym chciała - za jasnym gdzieś zdrojem

Myśl puścić wolno, jak wody bieżące...

I widzieć tylko łan zboża i słońce...

- Czym jesteś, szczęście? - Spokojem?

 

Lecieć bym chciała, lecz nie wiem, do czego

Wyciągnąć ręce i przywrzeć płomieniem...

Idę - a za mną cień smutku dawnego...

Czym jesteś, szczęście? - Złudzeniem?

 

Lecieć bym chciała do chwilek tych jasnych,

Gdy życie, pragnień nieświadome własnych,

Jest jako blaski, co na wschodzie dnieją...

- Czym jesteś, szczęście? - Nadzieją?

 

Lecieć bym chciała... sen cichy, sen zloty

Prześnić samotna i konać z tęsknoty.

I "kocham" mówić dalekim spojrzeniem...

- Czym jesteś, szczęście? - Pragnieniem?

 

Lecieć bym chciała i nie wrócić więcej...

Raz tylko serce uderza goręcej,

A potem cisza... wszystko się prześniło...

- Czym jesteś, szczęście? - Mogiłą?

 

Oko kocha powtórzenia, ale nie chce się nudzić.
Lubi znajomość, ale potrzebuje niespodzianek. 

 Edith Bergstrom

Żyjemy po to, aby odkryć piękno. Wszystko inne jest jedynie sztuką oczekiwania.

Khalil Gibran

 Nie boję się ci powiedzieć: Kocham Cię.

Twój umysł może powiedzieć: Jak możesz mnie kochać, skoro nawet mnie nie znasz? 

 
Nie muszę cię znać. Nie muszę usprawiedliwiać mojej miłości. Kocham Cię, bo to jest moja przyjemność. Nie jest ważne, czy mnie odrzucasz, ponieważ ja nie odrzucam siebie. 

W mojej opowieści żyję w trwającym romansie i wszystko jest dla mnie piękne.
Żyć w Miłości to być znów żywym.

 

Don Miguel Ruiz -  Głos wiedzy. Droga do wewnętrznego spokoju