Co­dzien­nie, kie­dy zmierzch za­pa­da,
Kie­dy mi łza­mi wzrok przy­pró­szy,
Ja­kaś ta­jem­na przy mnie sia­da
Ci­cha ste­fa­nia mo­jej du­szy.

Znam ją tak do­brze, cho­ciaż nie wiem,

Kto ona, skąd i co tu czy­ni…

Coś mu­śnie, niby skrzy­dłem me­wiem…

Coś przyj­dzie ci­cho, jak bo­gi­ni…

 

Jest to uczu­cie cał­kiem nowe;

Coś, co się sło­wom nie pod­da­je…

…W czy­jeś ra­mio­na tulę gło­wę,

Lecz w czy­je – nie wiem… Nie po­zna­ję…

 

To coś bli­skie­go…coś, co było…

Coś, co mi du­szę mięk­ko koi…

Coś, co się kie­dyś, daw­no śni­ło:

Ja­kaś ste­fa­nia du­szy mo­jej…

 

Przyj­dzie… skroń dło­nią lek­ko ru­szy,

Da smu­tek słod­ki ser­cu memu…

„Ci­cha ste­fa­nia mo­jej du­szy”,

Tak to na­zwa­łem. Nie wiem cze­mu…

 

23 XII 1913

Julian Tuwim - Codziennie, kiedy zmierzch zapada