Zawsze wiedziałam, że jestem istotą duchową. Moim ulubionym powiedzeniem było: 
kiedy tańczę moja dusza się uśmiecha, kiedy kocham moja dusza tańczy :)  
Choć miałam wewnętrzne przekonanie, że ją mam, większość życia przeżyłam w nieświadomości. 
Od chwili, gdy to do mnie dotarło, zaczęły się w moim życiu wydarzać „dziwne rzeczy”.

Przytoczę tu pewne zdarzenie, które mnie spotkało w ubiegłym roku, rzecz miała miejsce latem, w trakcie zwyczajnego* dnia, podczas zwykłej* jazdy autobusem. Nadałam mu tytuł "Anielskie mgnienia".

*Podkreślam słowo zwykły, ażeby uwypuklić (nie)zwykłość chwili :)

ANIELSKIE MGNIENIA

OD ZAWSZE odczuwałam dziwny smutek, w różnych sytuacjach, najczęściej w momentach spotkań w większym gronie, znajomych, rodziny, gdy pojawiała się we mnie myśl „ja tu nie pasuję”. Całe życie na coś czekałam i trudno mi było sprecyzować na co. Nie wiedziałam, co to jest.
Zawsze powtarzałam, że jestem piękna w środku i miałam nadzieję, że ktoś to wreszcie zauważy :)
Nie tak dawno, przeżyłam niespotykaną sytuację. Wsiadając do autobusu spostrzegłam, że jest pusty. Prawie. 
Był Pan Kierowca, (ja) i jeszcze jeden pasażer - elegancki starszy pan w garniturze i w adidasach, co wyglądało co najmniej dziwacznie. Przed nim, na podłodze leżała walizka.
Powiedziałam "dzień dobry", obaj bardzo grzecznie i z uśmiechem odpowiedzieli. Starszy Pan ukłonił się i wyraźnie się ożywił. Kupiłam bilet, zajęłam miejsce tuż za nim. Pan przekrzywił z trudem szyję i stwierdził, że źle usiadłam, że teraz będzie mu ciężko odwracać głowę, a przecież chciałby popatrzeć na "piękno". Tak to ujął. Jechaliśmy, starszy mężczyzna ze dwa razy sprawdził czy jestem i powiedział, że koniecznie powinnam o tym powiedzieć mężowi. Koniecznie. Wysiadając, szamotał się i manewrował swoją walizką, a gdy była już na ostatnim stopniu, spojrzał na mnie i intrygująco stwierdził... "to złoto jest okropnie ciężkie". Zareagowałam natychmiast, spontanicznie. Uśmiechnęłam się i zawołałam: "wysiadam z Panem"... Wszyscy zaczęliśmy się śmiać. W jednej chwili zrobiło się baaardzo sympatycznie. 
Może już zawszę będę żałowała, że nie wysiadłam, jednak najważniejsze, że odzyskałam wewnętrzną radość, nawet jeśli na chwilę...  to i tak było warto :)
W tym momencie ożywiła się moja dusza. Nazwałam ją Aurelia, od łacińskiego słowa aureolus -„złocisty”.