BALLADA O MANEKINACH

Kiedy wieczór gwiazdy zapalił
i księżycem przemknął po witrynach
to zachciało się fryzjerskiej lali
krawieckiego skusić manekina.

Uśmiechała się coraz wypuklej
malowanym serduszkiem ust
aż udało się bezgłowej kukle
na beznogi przewrócić biust. 

Nie dopieści się bryła z bryłą
kiedy każda nazbyt niecała: 
ona była tam gdzie jego nie było
gdzie on sięgał - ona nie sięgała.

Chciała kochać dobrze nie fryzjersko
chciała tulić tam gdzie bywa łono
i płakała rzęsami niebiesko
i krzyczała wargami czerwono:

"Ty kanciasty ty kwadratowy
do miłości trzeba obu ciał."
A on na to: "Byłby zawrót głowy
gdybym miał tę głowę gdybym miał..."

Tak leżeli razem i gdzie indziej
przez noc całą w niespełnionym grzechu
nie spotkawszy się nigdy i nigdzie:
śmiech bez ciała- ciało bez uśmiechu.

Joanna Kulmowa